به نظر من آدم های خاص می تونن به چند دسته تقسیم شن آدمهای خاص با شهرت زیاد ولی بی ادعا ,آدمهای خاص با شهرت و ادعای زیاد و آدمهای خاص بی شهرت وبی ادعا تا برهه ای از زمان گروه آخر گروهی است که من به طور ویژه بهشون نگاه میکنم وهمیشه بهشون توجه خاصی داشتم

دسته اول رو باهاشون کاری ندارم موفقن ادعایی ندارن و در کل شریفن دسته دوم رو نمی تونم باهاشون کنار بیام تعدادشونم زیاده این آدم ها خیلی برای من نوعی جالب نیستند چون به نظرم خاص بودنشون از دست میره و فقط شهرتشون باقی می مونه یه جورین خیلی به خودشون و خاص بودنشون می نازن یه جورایی خودشونو تافته جدا بافته میدونن غرور تو وجودشون موج میزنه

  اصلا آدم خاص از نظر من کیه؟

هرکسی می تونه خاص باشه میتونه یه فوتبالیست باشه, میتونه یه نویسنده باشه ,یه کارگردان ,یه بازیگر ,یه شهید, یه خواننده ,یه دانشجو ,یه دانش آموز , حتی دوستمون حتی یه دوست مجازی خلاصه هرکسی تو هر صنفی میتونه خاص باشه این خاص ها هم میتونن جز هر کدوم از دسته های بالا باشن ولی من به شخصه از با گروه آخر خوشم میاد این گروه در اکثر مواقع بی نام و نشانن کسی بهشون اهمیت نمیده زیاد تو چشم نیستند بیشتر در حاشیه هستند ناگهانی ویژه میشن کارهای خاصی میکنن خودشون به کاری که میکنن اعتقاد دارند هرچند در نظر دیگران شاید بی ارزش باشه ولی اونا کار خودشونو میکنن یه زمانی ممکنه معروف شن بزرگ شن ولی باز هم ناشناسند هیچ وقت نمیخوان کسی به طور ویژه از اونا نام ببره دوست دارن کارشون اثر بخش ولی بی اسم و رسم باشه با جون دل کار میکنن ولی هیچ ادعای ندارن اکثرا زمانی شناخته میشن که خیلی دیره از این جور آدما خیلی خوشم میاد همیشه دنبال پیدا کردنشونم اینا بد جور تو مغزم میمونن دوستشون دارم یه جورایی الگوم میشن جالب اینجاست که هیچ وقت دست نیافتنی نیستد یه احساسی به آدم میگه اینا در عین خاص بودن دست یافتنین نزدیکن خیلی نزدیک دور برمون زیادن یکم دقت کنیم می بینمشون حتی توی خانوادمون