نمی دونم من اینجوریم یا همه این حس رو دارن اگه دقت کرده باشی بعضی ادم ها به دل می شینن حتی اگر از نزدیک ندیده باشینش یا شاید اصلا ندیده باشین مثل نویسنده های وبلاگا یا مثلا تو خیابون  بعضی آدم ها رو که می بینید از شون انرژی میگیرین دوستشون دارین با اینکه شاید فقط یه لحظه باشه ولی بعض ها نه دوستشون ندارین حتی حاظر نیستین نگاهش کنیدشاید ازش بدتون بیاد یادیدن یکی رو میبینید انگار اشناست انگار صد سال این شخص رو دیدین میشناسیدش اما هرچی فکر میکنید نمی دونید کجا ؟کی؟ یا یکی رو میبینید به شدت ازش متنفر می شید بی دلیل خودتونم نمی دونید چرا ولی ازش بدتون میاد

جالبه نه یا از اینا جالب تریه صحنه رو انگار براتون تکرار شده انگار یه بار دیگه توی این صحنه حضور داشتیم تمام حرفها حتی نوع آدماش لباساشون همه براتون تکراریه تا حالا اینجوری شدین؟من قبل ترها خیلی اینجوری میشدم یعنی یه صحنه برام تکرارمیشد اما جدیدا کمتر شده ولی برا ادمها زیاد برام پیش اومده که به نظرم می شناسمشون حتی یه بار قبل از اینکه طرف خودشومعرفی کنه یهوفامیلیشو حدس زدم بعد دقیق فامیلیش همون بود چیزی نگفتم به طرف ولی برا خودم جالب بود که حدس زدم از این حدس ها هم زیاد داشتین

به نظر شما چرا این اتفاق ها می افته خدایی خیلی عجیبه نه؟؟؟واقعا ما خودمونو نمیشناسیم هنوز خیلی چیزا هست که ما از خودمون نمی دونیم یه جورایی خودمون با خودمون غریبه ایم

البته زیاد شنیدم که اینا مربوط به عالم ذر یعنی عالمی قبل از تولد ولی برای بعضی اتفاق ها نمیشه دلیلی اورد نظر تون چیه؟

پی نوشت: یه اتفاق خیلی عجیب که تو بچگی برام رخ میداد این بود که می رفتم جلو اینه خودمونگاه میکردم اما یه حالی بود انگارخودمونمی شناسم یه حس عجیبی بود انگار دارم به یه آدم غریبه نگاه میکنم خوشبختانه اون حس از بین رفته خیلی حس بدی بود