لاین و وایبر اگر چه مخالفان زیادی داره و یه جورایی میگن رابطه خانواده و بچه ها رو کم رنگ کرده ولی هر چی هست برا من یه خوبی داشته اون اینکه دوستای دوقلویی که از دبستان تا الان با هم دوستیم رو تو لاین و وایبر بهم نزدیک تر کرده اونا اونور شهرن و من اینور ولی حالا کنار همیم یکی از این دوقلو ها عکسی رو برام فرستاد که منو پرتاب کرد به خیلی سال پیش

عکس کاردستی که خودم درست کردم و اون به زور ازم گرفته حالا بعد 19 سال عکس اون کاردستی رو برام فرستاد باورم نمیشه این همه سال هنوز این کاردستی رو نگه داشته

سیاه پوشیده بود، به جنگل آمد... من هم استوار بودم و تنومند! من راانتخاب کرد...

دستی به تنه و شاخه هایم کشید، تبرش را در آورد و زدو زد... محکم و محکم تر…

به خودم میبالیدم، دیگرنمیخواستم درخت باشم، آینده ی خوبی در انتظارم بود.

میتوانستم یک قایق باشم، شاید هم چیز بهتری...

درد ضربه هایش بیشتر می شد و من هم به امید روزهای بهتر توجهی به آن نمیکردم…

اما ناگهان چشمش به درخت دیگری افتاد، شاید او تنومند تر بود، شاید هم نه! اما حداقل به نظر مرد تبر به دست آن درخت چوب بهتری داشت، شاید هم زود از من سیرشده بود و دیگر جلوه ی برایش نداشتم،

مرا رها کرد با زخم هایم، واو را برد...

من نه دیگر درخت بودم، نه تخته سیاه مدرسه، نه عصایی برای پیرمرد و نه قایق و... خشک شدم...

میگویند این رسم شما انسانهاست، قبل از آن که مطمئن شوید انتخاب میکنید و وقتی با ضربه هایتان طرف مقابل را آزار می دهید او را به حال خودش رهامیکنید!

ای انسان تا مطمئن نشدی تبر نزن! تا مطمئن نشدی، احساس نریز... دیگری زخمی می شود... خشک می شود