درود بانو حکيمه
بر گرد , اي پرنده رنجيده , بازگرد
باز آ که خلوت دل من آشيان توست
در راه , در گذر
در خانه , در اتاق
هر سو نشان توست
با چلچراغ ياد تو نوراني ام هنوز
پنداشتي که نور تو خاموش ميشود ؟
پنداشتي که رفتي و ياد گذشته مرد ؟
و آن عشق پايدار فراموش ميشود ؟
نه , اي اميد من !
ديوانه ي توام
افسونگر مني
هر جا , به هر زمان
در خاطر مني