قدم مي زد و با خود حرف مي زد.راه مي رفت و با خود نجوا مي کرد.آخر دريچه اي،راهي، چاره اي.

به که مي توانست بگويد که چه در سر دارد.مي خواست گلستاني را براي پروانگان عاشق به پا کند،تا آنان که دل به پنجره فولاد خورشيد مهرباني گره زده اند،بتوانند چند صباحي به پابوس مولاي خويش آيند.

آخر نمي توان با اين دست کوچک ميخانه اي به پا کرد تا آنان که از يک سو شوق زيارت جانشان را به لب آورده و از ديگر سو زنجير فقر پاي رفتن را از آنان سلب کرده،بتوانند شهد شيرين وصال را جرعه جرعه سرکشند و مستانه رضا رضا کنند.

چاره چيست؟

براي ادامه مطلب به آدرس زيرمراجعه و براي تقديم مطالب بهتر مرا به جرعه اي از محبت خويش بنوازيد

http://serat.mihanblog.com/post/216

سلام گلم، خوبي؟
ببخشيد دير سر زدم يه خرده گرفتار بودم نشد بيام نت.
جملات خيلي جالب بود ، در مورد اون دو عکس من معتقدم هميشه بايد اميد داشته باشيم خدا هست حتي اگه به اندازه تار مويي در دلمون وجود خدا رو احساس کنيم...

سلام

عالي بودن حرف نداشتن

ولي ثروت چيزبدي نيست مخصوصاتوي اين زماني كه مازندگي ميكنيم

آپم ومنتظرحضورگرمت

سلام

واقعاااااااا عالي بود (:

مخصوصا عاخريه

سلام. بسيار زيبا و آموزنده

سلام دوست عزيز. وقت شما بخير.
از شما دعوت ميکنم به سايت تازه تاسيس ما هم سر بزنيد.
خوشحال ميشيم نظرتونو در مورد اين سايت بگيد.
..............
ما براي ارتقاي اين سايت به حمايت شما نياز دارم.
..............
دروازه ي عشق را به رويم بگشا

با گوشه ي چشم مست خود شادم کن

در بند فراق روي دريايم من

روزي تو ز بند دوري آزادم کن